Blog
Ieniemienie-wezentjes
13-11-2016
De eerste week zit er op. In het vliegtuig maakte ik me nog zorgen over de lange maand die we voor de boeg hadden, maar de tijd vliegt echt voorbij. Het gemis van de kinderen waar we bang voor waren, valt enorm mee. 'It’s a small world' zingen de poppen in Disneyland en dat klopt ook wel. Omdat we Matt en Liz dagelijks via Skype zien en er regelmatig foto’s en berichtjes worden uitgewisseld, lijkt de afstand opeens minder groot.
Natuurlijk gaat het me aan het hart om Liz haar verjaardag te moeten missen en om niet aan de zijlijn te kunnen staan bij Matt zijn wedstrijden, maar dat halen we ruimschoots in als we weer thuis zijn. Voor nu staan er andere, maar zeker niet minder belangrijke, zaken op mijn programma.
Ik had het gevoel dat ik na mijn chemo een week nagenoeg niets te doen zou hebben. Maar gelukkig werd ik er (terecht) op gewezen dat deze week misschien wel het meest wezenlijke deel van het proces is. Terwijl ik slaap, eet, loop en beweeg, is mijn lichaam volop in bedrijf om mijn toekomst veilig te stellen. Het is de bedoeling dat ik over vijf dagen maar liefst 75 miljoen stamcellen heb geproduceerd en dat gaat niet vanzelf!
Misschien is het dan ook niet zo raar dat ik me af en toe wat slap voel van al die arbeid. Ik probeer elke dag te visualiseren hoe dit in zijn werk gaat, maar als je niet weet hoe een stamcel eruitziet, valt dat nog niet mee. Ik probeer het maar te zien als ieniemienie-wezentjes die straks mijn nieuwe afweersysteem moeten gaan vormen. Compleet met ieniemienie-gereedschap, maar ook met een kleine handleiding. Want ik hoop wel dat ze snappen dat ze het beter moeten gaan doen dan hun voorgangers, want die hebben ergens de verkeerde afslag genomen ...
Bekeken: 568, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst