Marcel Kanters

Teamsport

01-04-2022

In een rolstoeler zit maar weinig beweging. Los van mijn armen die me vooruit bewegen en sporadisch een keertje staan is het niet veel meer. Des te belangrijker om de spieren die ik heb te onderhouden. Dat vond mijn neuroloog tenminste, dus op zijn advies ben ik nu aan het sporten met een fysiotherapeut.
Vroeger, daarmee bedoel ik in mijn pre-MS tijd, was sporten meer een uitlaatklep voor me. Maar voor ik wist wat bij me paste heb ik nog een aantal dingen geprobeerd die het uiteindelijk niet waren voor mij. Judo toen ik een jaar of zes was? Te speels zeiden ze me. Handbal in mijn pubertijd? Ik werd tot keeper gedegradeerd vanwege mijn balgevoel. Squash toen ik volwassen was? Alleen het laatste potje won ik meestal, puur op conditie. Ik moest het meer hebben van stoempwerk en lompe kracht.
Met dit laatste heb ik nog eens een wedstrijd bakstenen tillen gewonnen. Ruim 20 stenen kon ik tussen mijn onderarmen klemmen en verplaatsen. Later heb ik nog ooit meegedaan aan de sterkste man van Boekel. Tot de pauze stond ik zelfs gedeeld eerste met Hans, een beer van een vent. Meer geluk dan wijsheid denk ik achteraf, want bij het onderdeel tractortrekken viel ik genadeloos door de mand met mijn vedergewicht.
Uiteindelijk heb ik het maar gehouden bij hardlopen en wielrennen. Naast prestatie- of bewijsdrang vond ik het vooral heerlijk om mezelf flink in het zweet te lopen of fietsen.
En nu sta ik dus twee keer in de week in de fitnessruimte. Omdat dat loopt via de fysio doe ik dat in het bejaardenhuis in Boekel.
Zo sta ik tegenwoordig aan de gewichten te trekken tussen Theo en Martien. Een kwieke zeventiger en een iets minder kwieke tachtiger. Maar we hebben lol en altijd wat te kletsen. Al was een teamsport nooit aan mij besteed, heb ik uiteindelijk toch nog een team om me heen.

Bekeken: 553, Reacties: 10

Blog