Marcel Kanters

Schaken

25-10-2020

Het moet ergens in de vijfde of zesde klas van de lagere school zijn geweest dat ik leerde schaken. Op school-tv zagen we Ivo de Wijs die ons de beginselen van het schaken bijbracht. Ik vond het destijds leuk, maar dat lag er meer aan dat het geen gewone les was dan dat ik me al een grootmeester waande. Ik geloof ook niet dat ik veel geschaakt heb buiten die lessen om. Als het tot mijn veertigste twintig spelletjes waren is het wel op. Het eerste potje schaak dat ik me in ieder geval herinner was ergens rond 2007. Tijdens een kampeervakantie in Frankrijk ontmoette ik een jongen van een jaar of 15 uit Groot-Brittannië. Hij vertelde dat hij schaakkampioen was in een bepaald district of leeftijdsklasse in zijn land, dat ben ik kwijt. Of ik tegen hem wilde spelen, vroeg ie. "Vooruit, als ik jou daar blij mee maak", dacht ik nog. Hoe het spel verliep kan ik me niet herinneren, maar wel dat ik van hem won. Ik heb hem de rest van onze vakantie niet meer gezien of gesproken in ieder geval.
Daarna bleef het schaakspel weer lang in de kast, tot mijn kinderen af en toe wilden spelen. Het laatste jaar speel ik weer wat frequenter omdat Matt me vaker uitdaagt. Maar waar ik vroeger nog redelijk eenvoudig kon winnen door verder vooruit te denken, is dat nu heel anders. Ik merk dat Matt, naarmate hij ouder wordt, steeds sneller, maar ook anders gaat denken. En dat gebeurt dus ook tijdens het schaken. Soms doet hij zetten die ik niet kan doorgronden, waarna ik enkele zetten later ineens schaakmat sta. En zo is het dus al lang geleden dat ik van hem won. Gisteren had ik voor het eerst dit jaar een gelijkspel te pakken, maar helaas bleek dat een toevalstreffer. Vandaag had hij me weer in twintig zetten verslagen. Misschien moet ik toch maar weer eens dat Engelse manneke opzoeken...

Bekeken: 675, Reacties: 1

Blog