Blog
Jarig
23-09-2020
Zou mijn lijf weten dat ik vandaag een jaar ouder ben geworden? Zo zwaar als mijn benen deze ochtend aanvoelen hebben ze namelijk nog nooit gevoeld. De afstand van mijn bed naar mijn rolstoel beneden in de hal lijkt steeds langer te worden. Misschien moet ik op zo'n moment toch maar eens mijn traplift gaan gebruiken. Die heb ik al meer dan een jaar, maar ik gebruik hem zelden. Ergens weerhoudt iets me daarvan, en ik vermoed mijn bewijsdrang. Maar niet alleen mijn benen voelen zwaar, ook mijn energie laat te wensen over. Zelfs de waterkoker is bijna te veel voor me als ik een kop thee voor mezelf maak.
Maar er is ook leuk nieuws. De kinderen hebben slingers opgehangen en mijn rolstoel versierd met ballonnen. Ze dansen vrolijk rond als ik door het huis heen rij. Het ziet er echt feestelijk uit. Ik laat ze dan ook lekker hangen als ik even later naar de bakker bike.
Wat een rare dag is het toch eigenlijk. Mijn eerste verjaardag in mijn bonustijd. Ik zou er, als ik niet tot inkeer was gekomen, niet eens meer geweest zijn. Wat is het fijn om te voelen dat ik het leven nu nog echt aan wil kijken en nog doelen kan stellen voor mezelf. En dat krijg ik dan ook terug van een aantal mensen die me feliciteren. Een collega benoemt het heel treffend "wat fijn dat je weer gewoon jarig bent".
En mijn nicht Trudy schrijft heel mooi; "Ik weet zeker dat iedereen ongelooflijk trots op je is en veel waarde hecht aan jouw aanwezigheid, jouw luisterend oor, jouw mening en jouw liefde!" Ik straal helemaal als ik het lees. Wat heb ik toch veel lieve, meelevende mensen om me heen.
Door alle Corona perikelen vier ik het niet echt. Mijn vader en moeder komen lunchen, wat door het uitzonderlijk lekkere weer zelfs buiten kan. Ik heb lekkere vis gehaald omdat mijn vader daar zo dol op is. Ik ben er dan nog wel, maar hij is al 85 en zichtbaar ouder aan het worden. Ik vind het fijn om hem dus nog wat te kunnen verwennen. En dan staat mijn collega Nanny plotseling op de stoep. Creatief als ze is heeft ze een tas gevuld met alle ingrediënten voor kaiserschmarrn, waar we in Oostenrijk tevergeefs maar gezocht hebben. Wat is het toch een lieverd!
S' middags komt Noimin nog effe langs om me van het gebak af te helpen, maar veel belangrijker; om mijn rug te masseren. Ik heb de laatste dagen meer last van mijn onderrug. Op zich niet gek als je beseft dat ik nagenoeg niet meer beweeg maar ik vind het erg irritant. Alsof ik nog niet genoeg te stellen heb met mijn lijf.
We sluiten de dag s' avonds af met een etentje met ons vieren in een klein restaurant in de buurt. En daar krijg ik ook de cadeautjes van Yvonne en de kinderen. Yvonne verrast me met een mooie armband (alhoewel ik de verpakking gisteren al gevonden heb op haar bureau) en zowel Matt als Liz willen me mee uit eten nemen. Ik proef bij beiden ook iets van eigenbelang, maar ik vind het heerlijk om ze allebei een avond voor mezelf te hebben. Ik moet alleen wel opletten dat al dat eten niet te veel wordt. Als je nauwelijks beweegt komt het er iets te snel aan heb ik het idee als ik naar mijn buik kijk...
Maar er is ook leuk nieuws. De kinderen hebben slingers opgehangen en mijn rolstoel versierd met ballonnen. Ze dansen vrolijk rond als ik door het huis heen rij. Het ziet er echt feestelijk uit. Ik laat ze dan ook lekker hangen als ik even later naar de bakker bike.
Wat een rare dag is het toch eigenlijk. Mijn eerste verjaardag in mijn bonustijd. Ik zou er, als ik niet tot inkeer was gekomen, niet eens meer geweest zijn. Wat is het fijn om te voelen dat ik het leven nu nog echt aan wil kijken en nog doelen kan stellen voor mezelf. En dat krijg ik dan ook terug van een aantal mensen die me feliciteren. Een collega benoemt het heel treffend "wat fijn dat je weer gewoon jarig bent".
En mijn nicht Trudy schrijft heel mooi; "Ik weet zeker dat iedereen ongelooflijk trots op je is en veel waarde hecht aan jouw aanwezigheid, jouw luisterend oor, jouw mening en jouw liefde!" Ik straal helemaal als ik het lees. Wat heb ik toch veel lieve, meelevende mensen om me heen.
Door alle Corona perikelen vier ik het niet echt. Mijn vader en moeder komen lunchen, wat door het uitzonderlijk lekkere weer zelfs buiten kan. Ik heb lekkere vis gehaald omdat mijn vader daar zo dol op is. Ik ben er dan nog wel, maar hij is al 85 en zichtbaar ouder aan het worden. Ik vind het fijn om hem dus nog wat te kunnen verwennen. En dan staat mijn collega Nanny plotseling op de stoep. Creatief als ze is heeft ze een tas gevuld met alle ingrediënten voor kaiserschmarrn, waar we in Oostenrijk tevergeefs maar gezocht hebben. Wat is het toch een lieverd!
S' middags komt Noimin nog effe langs om me van het gebak af te helpen, maar veel belangrijker; om mijn rug te masseren. Ik heb de laatste dagen meer last van mijn onderrug. Op zich niet gek als je beseft dat ik nagenoeg niet meer beweeg maar ik vind het erg irritant. Alsof ik nog niet genoeg te stellen heb met mijn lijf.
We sluiten de dag s' avonds af met een etentje met ons vieren in een klein restaurant in de buurt. En daar krijg ik ook de cadeautjes van Yvonne en de kinderen. Yvonne verrast me met een mooie armband (alhoewel ik de verpakking gisteren al gevonden heb op haar bureau) en zowel Matt als Liz willen me mee uit eten nemen. Ik proef bij beiden ook iets van eigenbelang, maar ik vind het heerlijk om ze allebei een avond voor mezelf te hebben. Ik moet alleen wel opletten dat al dat eten niet te veel wordt. Als je nauwelijks beweegt komt het er iets te snel aan heb ik het idee als ik naar mijn buik kijk...
Bekeken: 616, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst