Blog
Leeglopen
06-09-2020
Aan de vooravond van iemands 50ste verjaardag zetten we als vriendengroep een Abraham in zijn tuin. Maffe kleren aan, ludiek spandoek met schunnige tekst en wat versiering er omheen en klaar. Of ja, klaar... daarna verwachten we natuurlijk een onthaal van de bijna- jarige met in ieder geval veel bier.
Ondanks corona en de beperkende maatregelen was dat ook nu weer het geval. En dus zaten we na het versieren van de voortuin heerlijk achter op het terras bij Gijs aan onze welverdiende pilsjes.
Omdat Yvonne hamburgers zou bakken en Noimin ook mee at had ik beloofd om op tijd thuis te zijn. Dus na het derde flesje bier heb ik de rest veel plezier gewenst, mijn handbike aangekoppeld en zette koers richting huis. Maar ik was nog geen twee minuten onderweg of ik voelde dat ik naar het toilet moest. Terwijl ik toen ik vertrok nog geen enkele aandrang voelde...
Om niet MS-ers even mee te nemen in mijn handicap: als je aandrang voelt moet je gaan. Niet eerst nog iets af willen maken of wachten tot je thuis bent. Gewoon gaan! Ten eerste omdat je minder snel voelt dat je blaas vol zit. Blijkbaar zijn die zenuwen ook al ten prooi gevallen aan mijn ziekte. Ten tweede zijn door de ziekte ook mijn spieren die een en ander aan moeten sturen (of af moeten sluiten) ook niet meer wat ze geweest zijn. En dan komt daar nog bovenop dat, als ik voel dat ik moet gaan, Ik de snelheid heb van een slak in winterslaap. Dus ik moet me op dat moment eerst in mijn rolstoel hijsen, naar het toilet rollen (dat dan ook vaak nog eens bezet blijkt door kinderen die daar van alles doen wat ook buiten het toilet kan), mezelf weer uit mijn rolstoel verplaatsen naar het toilet, en dan pas rustig kan gaan zitten.
Maar goed, ik was dus onderweg toen ik voelde dat ik moest plassen. Het schudden in mijn rolstoel en de alcohol hielpen ook al niet mee om alles op te houden. En aangezien ik midden door het dorp reed was een boom uitzoeken geen optie. Dus je raad het al: ik liep langzaam leeg. Als je nou oud en seniel bent gebeurt zoiets ook wel, maar dan weet je het zelf niet. Helaas voor mij werkt mijn verstand nog voor 100 procent dus ik moest het gewoon in vol bewustzijn ondergaan. Er zijn weinig dingen waar ik me zo voor schaam als voor het feit dat ik niet zindelijk ben.
Toen ik eindelijk bij een parkje was kon ik gelukkig effe plassen, maar het kwaad was al geschied. Een flinke donkere plek tekende zich af rond mijn kruis.
Eenmaal thuis ben ik direct naar boven gevlucht om me om te kleden. Geluk bij een ongelukje dat de trap naar boven direct naast de voordeur is.
Toen ik aan de keukentafel verscheen keek Yvonne even bevreemd naar me maar gelukkig vroeg ze niets. Later op de avond gaf ze aan dat ze wel doorhad wat er was gebeurd. Wat is het toch een lieverd! Ze wil mij niet in verlegenheid brengen en tegelijkertijd wil ze er graag voor me zijn. Ze had meteen een aantal oplossingen voor mijn probleem. We gaan samen kijken hoe je dit kunt voorkomen of kunt handelen, je staat er niet alleen voor. Al heeft ze geen MS, ze moet wel dealen met al mijn sores.
We hebben ooit beloofd lief en leed altijd te delen met elkaar. Achteraf wisten we nog niet misschien waar we het toen over hadden. Misschien maar goed ook....
Ondanks corona en de beperkende maatregelen was dat ook nu weer het geval. En dus zaten we na het versieren van de voortuin heerlijk achter op het terras bij Gijs aan onze welverdiende pilsjes.
Omdat Yvonne hamburgers zou bakken en Noimin ook mee at had ik beloofd om op tijd thuis te zijn. Dus na het derde flesje bier heb ik de rest veel plezier gewenst, mijn handbike aangekoppeld en zette koers richting huis. Maar ik was nog geen twee minuten onderweg of ik voelde dat ik naar het toilet moest. Terwijl ik toen ik vertrok nog geen enkele aandrang voelde...
Om niet MS-ers even mee te nemen in mijn handicap: als je aandrang voelt moet je gaan. Niet eerst nog iets af willen maken of wachten tot je thuis bent. Gewoon gaan! Ten eerste omdat je minder snel voelt dat je blaas vol zit. Blijkbaar zijn die zenuwen ook al ten prooi gevallen aan mijn ziekte. Ten tweede zijn door de ziekte ook mijn spieren die een en ander aan moeten sturen (of af moeten sluiten) ook niet meer wat ze geweest zijn. En dan komt daar nog bovenop dat, als ik voel dat ik moet gaan, Ik de snelheid heb van een slak in winterslaap. Dus ik moet me op dat moment eerst in mijn rolstoel hijsen, naar het toilet rollen (dat dan ook vaak nog eens bezet blijkt door kinderen die daar van alles doen wat ook buiten het toilet kan), mezelf weer uit mijn rolstoel verplaatsen naar het toilet, en dan pas rustig kan gaan zitten.
Maar goed, ik was dus onderweg toen ik voelde dat ik moest plassen. Het schudden in mijn rolstoel en de alcohol hielpen ook al niet mee om alles op te houden. En aangezien ik midden door het dorp reed was een boom uitzoeken geen optie. Dus je raad het al: ik liep langzaam leeg. Als je nou oud en seniel bent gebeurt zoiets ook wel, maar dan weet je het zelf niet. Helaas voor mij werkt mijn verstand nog voor 100 procent dus ik moest het gewoon in vol bewustzijn ondergaan. Er zijn weinig dingen waar ik me zo voor schaam als voor het feit dat ik niet zindelijk ben.
Toen ik eindelijk bij een parkje was kon ik gelukkig effe plassen, maar het kwaad was al geschied. Een flinke donkere plek tekende zich af rond mijn kruis.
Eenmaal thuis ben ik direct naar boven gevlucht om me om te kleden. Geluk bij een ongelukje dat de trap naar boven direct naast de voordeur is.
Toen ik aan de keukentafel verscheen keek Yvonne even bevreemd naar me maar gelukkig vroeg ze niets. Later op de avond gaf ze aan dat ze wel doorhad wat er was gebeurd. Wat is het toch een lieverd! Ze wil mij niet in verlegenheid brengen en tegelijkertijd wil ze er graag voor me zijn. Ze had meteen een aantal oplossingen voor mijn probleem. We gaan samen kijken hoe je dit kunt voorkomen of kunt handelen, je staat er niet alleen voor. Al heeft ze geen MS, ze moet wel dealen met al mijn sores.
We hebben ooit beloofd lief en leed altijd te delen met elkaar. Achteraf wisten we nog niet misschien waar we het toen over hadden. Misschien maar goed ook....
Bekeken: 654, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst