Blog
Verstand of gevoel
29-12-2020
Inmiddels is het besluit om op deze bol te blijven al meer dan een jaar genomen. En met deze beslissing is er vanbinnen van alles in gang gezet. Waar ik 50 jaar heb geleefd op mijn ratio, kom ik er niet onderuit om nu meer en meer op mijn gevoel te varen. Niet dat dat dan in één keer verandert, maar beetje bij beetje merk ik dat ik meer bij mijn gevoel kom. En dat is niet alleen wennen, dat is af en toe ook eng. Mijn verstand was al die jaren mijn veilige haven. En tegelijk was het vertrouwd om niet te voelen. Niet te hoeven, niet te moeten.
Maar niet voelen heeft een keerzijde. Je hechten, je binden en iemand echt toelaten lukt moeizaam of niet. Probleem is alleen dat je het niet ziet. Of voelt dus.... Niet voelen is een soort overlevingsmechanisme. Zolang ik niet voel kan niemand me raken. Ik voel immers geen pijn, geen verdriet, schaamte of angst. Maar eigenlijk komt het er op neer dat ik dat alles ontken. Mijn verstand is mijn muur, mijn vesting. Daar komt niemand doorheen. Tot je op een punt komt dat die muur niet meer werkt. Dat je gevoel uitbreekt en zich wil laten gelden. Zich laten zien en horen. En als je verdedigingsmuur afbreekt voelt dat heel onbeschermd. Alsof je ineens naakt over straat loopt. Dat alles nieuw en vreemd is en alle veilige bakens verdwenen zijn.
Ik ben nu op het punt dat ik langzaamaan een beetje bij mijn gevoel uitkom. Daarvoor heb ik helaas wel letterlijk op de rand van mijn graf gestaan. Ik had me verwijderd van Yvonne, de kinderen en iedereen die me lief is. Alleen zag ik het niet. Dankzij een fijne therapeut en veel gesprekken met Yvonne durf ik mijn gevoel langzaam toe te laten. Maar het draadje blijft dun. Ik neig bij tegenslag om in mijn oude patroon te schieten. En dat zal misschien wel altijd zo blijven. Maar ook dan lukt het me om wel eerder bij mijn gevoel terug te komen. Iemand boven de 50 kun je immers niet meer kneden. Hooguit een beetje bijschaven. Of polijsten. Dat ehhh, voelt, beter!
Maar niet voelen heeft een keerzijde. Je hechten, je binden en iemand echt toelaten lukt moeizaam of niet. Probleem is alleen dat je het niet ziet. Of voelt dus.... Niet voelen is een soort overlevingsmechanisme. Zolang ik niet voel kan niemand me raken. Ik voel immers geen pijn, geen verdriet, schaamte of angst. Maar eigenlijk komt het er op neer dat ik dat alles ontken. Mijn verstand is mijn muur, mijn vesting. Daar komt niemand doorheen. Tot je op een punt komt dat die muur niet meer werkt. Dat je gevoel uitbreekt en zich wil laten gelden. Zich laten zien en horen. En als je verdedigingsmuur afbreekt voelt dat heel onbeschermd. Alsof je ineens naakt over straat loopt. Dat alles nieuw en vreemd is en alle veilige bakens verdwenen zijn.
Ik ben nu op het punt dat ik langzaamaan een beetje bij mijn gevoel uitkom. Daarvoor heb ik helaas wel letterlijk op de rand van mijn graf gestaan. Ik had me verwijderd van Yvonne, de kinderen en iedereen die me lief is. Alleen zag ik het niet. Dankzij een fijne therapeut en veel gesprekken met Yvonne durf ik mijn gevoel langzaam toe te laten. Maar het draadje blijft dun. Ik neig bij tegenslag om in mijn oude patroon te schieten. En dat zal misschien wel altijd zo blijven. Maar ook dan lukt het me om wel eerder bij mijn gevoel terug te komen. Iemand boven de 50 kun je immers niet meer kneden. Hooguit een beetje bijschaven. Of polijsten. Dat ehhh, voelt, beter!
Bekeken: 683, Reacties: 1
Reacties
reageren
13 april 2021, 21:23 uur
Yvonne Fransman
Heel mooi en duidelijk omschreven. Begrijpelijk dat het mechanisme zo werkt. Hoop dat je op je 50e toch nog wel een klein beetje te kneden bent. Levert (behalve soms verdriet of angst) veel moois op om bij je gevoel te komen.😍
reageren