Blog
Big Brother
24-11-2016
Ergens rond het millennium heerste in Nederland een mediahype rondom Big Brother op TV. Maandenlang mochten we 'genieten' van alle beslommeringen van enkele (tot dan toe) onbekende Nederlanders die vrijwillig opgesloten werden in een huis vol camera’s. Ik heb er nooit veel naar gekeken, maar wat me er van bijgebleven is, was de aanwezigheid van ene knuffelbeer Ruud.
Ik besefte me deze week dat Yvonne en ik eigenlijk niet meer zijn dan een nieuwe versie van Big Brother. Uit eigen beweging hebben we ons opgesloten in een Mexicaans appartement. Heel de wereld kan zien wat we de hele dag uitvoeren hier, of deze week beter gezegd, wat we niet uitvoeren. We laten zien hoe ons uitzicht is vanaf ons balkonnetje, wat we eten, hoe we het huisje schoonhouden enzovoort.
En als we alle reacties mogen geloven, wordt dit ook gewaardeerd. Dat ligt hopelijk overigens meer aan de diepgang van onze gesprekken en gedachten die we delen, dan aan de andere bezigheden. En wij, als lijdend voorwerp, genieten van al die aandacht. En dan bedoel ik de aandacht in de vorm van mentale knuffels, steun, herkenbaarheid die mensen zien, en alle andere ontroerende berichten die we mogen ontvangen. Ik voel me daardoor ook een beetje knuffelbeer, krijg de behoefte om iedereen terug te knuffelen, hoewel ik dat voorlopig niet mag!
Maar laten we niet vergeten waarom we hier uiteindelijk mee begonnen zijn. Net als in Big Brother wil ik gewoon met de hoofdprijs naar huis...
Ik besefte me deze week dat Yvonne en ik eigenlijk niet meer zijn dan een nieuwe versie van Big Brother. Uit eigen beweging hebben we ons opgesloten in een Mexicaans appartement. Heel de wereld kan zien wat we de hele dag uitvoeren hier, of deze week beter gezegd, wat we niet uitvoeren. We laten zien hoe ons uitzicht is vanaf ons balkonnetje, wat we eten, hoe we het huisje schoonhouden enzovoort.
En als we alle reacties mogen geloven, wordt dit ook gewaardeerd. Dat ligt hopelijk overigens meer aan de diepgang van onze gesprekken en gedachten die we delen, dan aan de andere bezigheden. En wij, als lijdend voorwerp, genieten van al die aandacht. En dan bedoel ik de aandacht in de vorm van mentale knuffels, steun, herkenbaarheid die mensen zien, en alle andere ontroerende berichten die we mogen ontvangen. Ik voel me daardoor ook een beetje knuffelbeer, krijg de behoefte om iedereen terug te knuffelen, hoewel ik dat voorlopig niet mag!
Maar laten we niet vergeten waarom we hier uiteindelijk mee begonnen zijn. Net als in Big Brother wil ik gewoon met de hoofdprijs naar huis...
Bekeken: 552, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst