Blog
There we go!
04-11-2016
Daar zitten we dan, 10000 meter hoog, onderweg naar Mexico. Het moment waar we twee maanden naar toe hebben gewerkt, is nu echt aangebroken. Het zwaarst was het afscheid van Matt en Liz. Nooit eerder hebben we meer dan een week zonder hen doorgebracht, laat staan een maand! Het valt me nu al zwaar, en dan zijn we nog maar vijf uur van hen verwijderd.
Zowel mijn vader als mijn moeder heeft ons een kaart meegegeven en we hebben ze zojuist gelezen. Het gaat me aan het hart om te lezen hoe zij deze periode beleven en hoe ze er op hun manier mee omgaan. Naast het gemis kunnen ze gelukkig ook meegaan in mijn enthousiasme en positiviteit. Het is zo fijn dat ze nog zo vitaal en gezond zijn en dat ze deze maand bij Matt en Liz in huis blijven. Hierdoor hebben ze niet alleen afleiding, maar horen ze via de kinderen ook als eerste hoe het ons vergaat.
En al schrijvende ben ik alweer 300 kilometer verder. Onderweg naar Mexico, maar ook naar een andere toekomst. Wat zal die brengen, hoe zal het me vergaan? Hoor ik bij de meerderheid waar de behandeling aanslaat? En wat krijg ik daar voor terug? Zal ik ooit weer naar de toekomst kunnen kijken zonder me af te hoeven vragen hoe die er uit ziet?
Ik twijfel eigenlijk nooit aan de behandeling of aan mijn beslissing, maar ik merk wel dat hoe verder ik bij mijn kinderen vandaan ben, ik ook melancholischer word. Natuurlijk mag dat gevoel er zijn, maar ik ben dit gevoel gewoon niet gewend. Hopelijk word ik straks wakker in Mexico en zie ik de zon weer als vanouds schijnen.
Zowel mijn vader als mijn moeder heeft ons een kaart meegegeven en we hebben ze zojuist gelezen. Het gaat me aan het hart om te lezen hoe zij deze periode beleven en hoe ze er op hun manier mee omgaan. Naast het gemis kunnen ze gelukkig ook meegaan in mijn enthousiasme en positiviteit. Het is zo fijn dat ze nog zo vitaal en gezond zijn en dat ze deze maand bij Matt en Liz in huis blijven. Hierdoor hebben ze niet alleen afleiding, maar horen ze via de kinderen ook als eerste hoe het ons vergaat.
En al schrijvende ben ik alweer 300 kilometer verder. Onderweg naar Mexico, maar ook naar een andere toekomst. Wat zal die brengen, hoe zal het me vergaan? Hoor ik bij de meerderheid waar de behandeling aanslaat? En wat krijg ik daar voor terug? Zal ik ooit weer naar de toekomst kunnen kijken zonder me af te hoeven vragen hoe die er uit ziet?
Ik twijfel eigenlijk nooit aan de behandeling of aan mijn beslissing, maar ik merk wel dat hoe verder ik bij mijn kinderen vandaan ben, ik ook melancholischer word. Natuurlijk mag dat gevoel er zijn, maar ik ben dit gevoel gewoon niet gewend. Hopelijk word ik straks wakker in Mexico en zie ik de zon weer als vanouds schijnen.
Bekeken: 533, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst