Blog
Afscheid
02-10-2016
Het enige wat ik zeker weet, is dat alles onzeker is ... Klinkt als een Descartes-achtige uitspraak, maar het is voor mensen met MS de keiharde waarheid. Langzaam word je gedwongen afscheid te nemen van dingen die eigenlijk heel gewoon zijn in het leven.
Voor mij begon dat met lange afstanden lopen, deze werden noodgedwongen steeds korter, tot ik de straat niet meer uitkwam. Mijn hardloopschoenen heb ik weggegeven, ik kon er niet tegen ze werkloos in de hal te zien staan. Vervolgens kwam daar het wielrennen achteraan. Ik heb het vorig jaar nog een keer geprobeerd, maar het ging echt niet meer. Gefrustreerd heb ik mijn fiets sindsdien op zolder staan. Afscheid nemen kan ik nog niet, dat is nog een brug te ver.
De enige sport die ik nu nog kan beoefenen is zwemmen. En ook daarbij worden mijn baantjes steeds korter. Zo bleef alleen wandelen nog over. Dit was nooit mijn hobby, maar pas als je iets kwijt bent, weet je wat je mist. Gewoon een blokje om met Yvonne, effe wandelen met Guusje of met het gezin naar het bos. Het is er niet meer bij. Langzaam laat je alles los wat vanzelfsprekend hoort te zijn.
Maar er komt ook iets voor terug besefte ik me vannacht. Ik heb hoop. Heel veel hoop. Niet dat ik weer ga hardlopen of wielrennen. Daar heb ik me al bij neergelegd. Maar wel dat ik weer kan gaan wandelen. Al is het maar een heel klein stukje. En zo hoop ik weer afscheid te gaan nemen. Maar dan van mijn ziekte.
Voor mij begon dat met lange afstanden lopen, deze werden noodgedwongen steeds korter, tot ik de straat niet meer uitkwam. Mijn hardloopschoenen heb ik weggegeven, ik kon er niet tegen ze werkloos in de hal te zien staan. Vervolgens kwam daar het wielrennen achteraan. Ik heb het vorig jaar nog een keer geprobeerd, maar het ging echt niet meer. Gefrustreerd heb ik mijn fiets sindsdien op zolder staan. Afscheid nemen kan ik nog niet, dat is nog een brug te ver.
De enige sport die ik nu nog kan beoefenen is zwemmen. En ook daarbij worden mijn baantjes steeds korter. Zo bleef alleen wandelen nog over. Dit was nooit mijn hobby, maar pas als je iets kwijt bent, weet je wat je mist. Gewoon een blokje om met Yvonne, effe wandelen met Guusje of met het gezin naar het bos. Het is er niet meer bij. Langzaam laat je alles los wat vanzelfsprekend hoort te zijn.
Maar er komt ook iets voor terug besefte ik me vannacht. Ik heb hoop. Heel veel hoop. Niet dat ik weer ga hardlopen of wielrennen. Daar heb ik me al bij neergelegd. Maar wel dat ik weer kan gaan wandelen. Al is het maar een heel klein stukje. En zo hoop ik weer afscheid te gaan nemen. Maar dan van mijn ziekte.
Bekeken: 614, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst