Blog
50e levensjaar
22-09-2018
Morgen begint mijn 50e levensjaar. Waar ik normaal gesproken kan genieten van het vooruitzicht op een jaar vol nieuwe kansen, uitdagingen en ontmoetingen, merkte ik vandaag dat ik dat deze keer minder heb. Omdat ik elke dag word geconfronteerd met het incasseren van verlies is de aanblik van een nieuw levensjaar ook een soort ijkpunt. Waar stond ik afgelopen jaar op mijn verjaardag? Wat kon ik toen nog wel, wat ik nu achter me heb moeten laten? Welke dingen heb ik los moeten laten en komen niet meer terug? En wat staat me te wachten in het komende jaar?
Allemaal zaken die me wat melancholisch maken. Ik keer wat meer naar binnen en voel wat ik voel. En naast heel veel dankbaarheid en geluk voor wat ik heb en kan, is dat ook pijn en verdriet. Wetende dat het niet meer vooruit zal gaan, maar alleen verder achteruit. Wat betekent dit voor mij, voor mijn relatie met Yvonne en ons gezin? Om nog maar te zwijgen van de periode die daarna nog komt….
Vanmorgen bracht ik Liz met een vriendin naar een pretpark. Enthousiast en vol plannen stappen zij elke dag opnieuw het leven in. Ik kan daar enorm van genieten, terugdenkend aan mezelf als puber. De wereld lag voor me open, de sky was the limit. En datzelfde gevoel zie ik nu bij mijn kinderen terug. Maar tegelijkertijd spiegelt het me ook. Waar zij plannen maken voor de toekomst, ben ik daar soms bang voor. Wat zal die toekomst mij en ons nog gaan brengen? Wat is de volgende stap naar beneden? Allemaal vragen die ik liever niet aan mezelf stel, maar zich wel aandienen nu. Niet de meest feestelijke gedachte aan de vooravond van mijn verjaardag. Toch beschouw ik het leven als een cadeau. En soms krijg je nu eenmaal cadeau’s die je weer liever terug stopt in de doos..
Allemaal zaken die me wat melancholisch maken. Ik keer wat meer naar binnen en voel wat ik voel. En naast heel veel dankbaarheid en geluk voor wat ik heb en kan, is dat ook pijn en verdriet. Wetende dat het niet meer vooruit zal gaan, maar alleen verder achteruit. Wat betekent dit voor mij, voor mijn relatie met Yvonne en ons gezin? Om nog maar te zwijgen van de periode die daarna nog komt….
Vanmorgen bracht ik Liz met een vriendin naar een pretpark. Enthousiast en vol plannen stappen zij elke dag opnieuw het leven in. Ik kan daar enorm van genieten, terugdenkend aan mezelf als puber. De wereld lag voor me open, de sky was the limit. En datzelfde gevoel zie ik nu bij mijn kinderen terug. Maar tegelijkertijd spiegelt het me ook. Waar zij plannen maken voor de toekomst, ben ik daar soms bang voor. Wat zal die toekomst mij en ons nog gaan brengen? Wat is de volgende stap naar beneden? Allemaal vragen die ik liever niet aan mezelf stel, maar zich wel aandienen nu. Niet de meest feestelijke gedachte aan de vooravond van mijn verjaardag. Toch beschouw ik het leven als een cadeau. En soms krijg je nu eenmaal cadeau’s die je weer liever terug stopt in de doos..
Bekeken: 600, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst