Blog
Proust
09-09-2018
Kent u Marcel Proust? Ik niet in ieder geval. Misschien omdat hij al bijna een eeuw gelden het leven liet, misschien omdat ik minder bekend ben met Franse schrijvers. Proust schijnt de “grondlegger” te zijn van een vragenlijst die in welgestelde kringen eind 19e eeuw als spel werd gebruikt. Wie ben je? Wat voel je? Wat wil je? De antwoorden waren doorgaans de aanzet tot een mooi gesprek. In de krant van vandaag wordt een boek besproken waarin de vragenlijst verder is uitgebreid. Bij het lezen werd ik ook geprikkeld om enkele van deze vragen voor mezelf te beantwoorden. En meteen merkte ik dat ik nu andere antwoorden geef dan ik enkele jaren geleden zou hebben gedaan.
Wat was een keerpunt in je leven? Die heb ik drie kwam ik achter. De verkoop van het ouderlijk bedrijf 20 jaar geleden, mijn diagnose van MS en de stamcelbehandeling in Mexico in 2016. Allen hadden ze een grote impact op me en hebben me een andere kijk op mezelf en op het leven gegeven.
Is er iemand die je benijdt? Niet iemand specifiek, maar nu ik niet meer hardloop kan ik geen hardloper zien zonder daar een weemoedig gevoel bij te hebben. Maar ook iedereen die ik achteloos een trap zie oplopen, terwijl ik een trap zonder leuning niet meer kan bedwingen. Sommige dingen die zo gewoon lijken, zijn dat niet meer als je lichaamsfuncties langzaam wegvallen.
Welke eigenschap zit je in de weg? Da’s een lastige merk ik. Ten eerste: ik ben een rasoptimist, maar merk regelmatig dat ik daardoor niet altijd echt bij mijn gevoel uitkom. Alles bedekken onder een lachende smiley belet me ook om echt te voelen wat ik nodig heb of hoe ik me voel. En de tweede is mijn autonomie. Ik heb mijn hele leven mijn eigen boontjes gedopt, maar nu ik het vaker nodig heb vind ik het ontzettend moeilijk om hulp te vragen. Ik val nog liever om dan dat ik mijn hand ophoud voor hulp.
Misschien dat het beantwoorden van de vragen me ook meer zelfinzicht geeft. Ik merk namelijk dat ik het retespannend vind om mezelf kwetsbaar op te stellen. Op papier lukt het me nog wel. Nu nog voor het echie…..
Wat was een keerpunt in je leven? Die heb ik drie kwam ik achter. De verkoop van het ouderlijk bedrijf 20 jaar geleden, mijn diagnose van MS en de stamcelbehandeling in Mexico in 2016. Allen hadden ze een grote impact op me en hebben me een andere kijk op mezelf en op het leven gegeven.
Is er iemand die je benijdt? Niet iemand specifiek, maar nu ik niet meer hardloop kan ik geen hardloper zien zonder daar een weemoedig gevoel bij te hebben. Maar ook iedereen die ik achteloos een trap zie oplopen, terwijl ik een trap zonder leuning niet meer kan bedwingen. Sommige dingen die zo gewoon lijken, zijn dat niet meer als je lichaamsfuncties langzaam wegvallen.
Welke eigenschap zit je in de weg? Da’s een lastige merk ik. Ten eerste: ik ben een rasoptimist, maar merk regelmatig dat ik daardoor niet altijd echt bij mijn gevoel uitkom. Alles bedekken onder een lachende smiley belet me ook om echt te voelen wat ik nodig heb of hoe ik me voel. En de tweede is mijn autonomie. Ik heb mijn hele leven mijn eigen boontjes gedopt, maar nu ik het vaker nodig heb vind ik het ontzettend moeilijk om hulp te vragen. Ik val nog liever om dan dat ik mijn hand ophoud voor hulp.
Misschien dat het beantwoorden van de vragen me ook meer zelfinzicht geeft. Ik merk namelijk dat ik het retespannend vind om mezelf kwetsbaar op te stellen. Op papier lukt het me nog wel. Nu nog voor het echie…..
Bekeken: 581, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst