Blog
De schaalwandeling
03-12-2017
Een leven lang leren. Vroeger moest (of mocht) je van school als je nodig was om geld op de plank te brengen. Of omdat je ouders het nut er niet van inzagen. Maar tegenwoordig is het hip en happening. Het begint al als dreumes; je leert praten, lopen en je broek drooghouden. Later op school leerde ik lezen, rekenen en waar de Rijn in Nederland binnenkomt. Op het voortgezet onderwijs ging dat verder; de stelling van Pythagoras, Duitse rijtjes als “durch, gegen, um, bis, für” (die er dus nooit meer uit gaan blijkbaar) en de reactie van magnesium met zuurstof. Leuk allemaal, en vast ook nuttig, maar gebruiken doe ik het meeste nooit meer.
Later in mijn werkende leven heb ik me steeds geschoold in het vak dat ik op dat moment beoefende. En dat waren er nogal wat. Zo heb ik geleerd kippen te vangen, koeien te insemineren, kan ik TIG-lassen en heb ik mijn BOA-akte behaald. Een vreemde mengelmoes als ik het zo bekijk. Sinds een jaar of acht mag ik me zelfs milieukundige noemen en ing. voor mijn naam zetten. Voor wat het waard is….
Maar wat zeggen al die opgedane kennis en diploma’s nu eigenlijk? Die vraag stelde ik me afgelopen week. Voor mijn huidige opleiding leefstijlcoaching mochten we plaatsnemen op een schaalverdeling van 0 tot 10. Waar sta je voor je gevoel in je opleiding en in je leven qua kennis was de vraag. Zonder aarzelen nam ik plaats tussen de negen en de tien. Maar op de vraag waarom moest ik toch even nadenken. Ik realiseerde me dat ik daar niet voor niets stond. Want mijn grootste leerschool is mijn leven geweest. Met name de laatste jaren heb ik vooral mezelf leren kennen. Wat vind ik nu echt belangrijk in het leven? Waar gaat het echt om? En wie is Marcel eigenlijk? Wat of wie raakt mij en waar word ik warm van? Voor deze levensvragen zijn geen opleidingen en diploma’s. Maar ze hebben me wel gevormd tot wie ik nu ben. En dat is niet de Marcel die ik vijf jaar geleden was.
Een “diploma des levens” in mijn hoofd dus. Maar wel een met een gouden lijstje!
Later in mijn werkende leven heb ik me steeds geschoold in het vak dat ik op dat moment beoefende. En dat waren er nogal wat. Zo heb ik geleerd kippen te vangen, koeien te insemineren, kan ik TIG-lassen en heb ik mijn BOA-akte behaald. Een vreemde mengelmoes als ik het zo bekijk. Sinds een jaar of acht mag ik me zelfs milieukundige noemen en ing. voor mijn naam zetten. Voor wat het waard is….
Maar wat zeggen al die opgedane kennis en diploma’s nu eigenlijk? Die vraag stelde ik me afgelopen week. Voor mijn huidige opleiding leefstijlcoaching mochten we plaatsnemen op een schaalverdeling van 0 tot 10. Waar sta je voor je gevoel in je opleiding en in je leven qua kennis was de vraag. Zonder aarzelen nam ik plaats tussen de negen en de tien. Maar op de vraag waarom moest ik toch even nadenken. Ik realiseerde me dat ik daar niet voor niets stond. Want mijn grootste leerschool is mijn leven geweest. Met name de laatste jaren heb ik vooral mezelf leren kennen. Wat vind ik nu echt belangrijk in het leven? Waar gaat het echt om? En wie is Marcel eigenlijk? Wat of wie raakt mij en waar word ik warm van? Voor deze levensvragen zijn geen opleidingen en diploma’s. Maar ze hebben me wel gevormd tot wie ik nu ben. En dat is niet de Marcel die ik vijf jaar geleden was.
Een “diploma des levens” in mijn hoofd dus. Maar wel een met een gouden lijstje!
Bekeken: 623, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst