Marcel Kanters

Mijn vader

28-02-2021

Het is inmiddels al de vijfde dag dat mijn vader in het ziekenhuis ligt. Afgelopen dinsdag is hij met de ambulance opgehaald omdat hij een klemmend, bedrukkend gevoel op zijn borst had. Achteraf gezien blijkt hij in het weekend al een hartinfarct gehad te hebben. En sinds hij in het ziekenhuis is heeft hij dat beklemmende gevoel al verschillende nachten teruggekregen, en is zijn medicatie enkele keren flink verhoogd. Ik ben blij dat ik hem vanavond weer even mag zien tijdens het bezoekuur, want ik maak me zorgen. Mijn vader is deze maand 86 geworden. Een mooie, respectabele leeftijd. Maar ook een leeftijd die begint te tellen en waarop je kwetsbaar wordt. Wetende dat hij al zo oud is en dat zijn hart versleten is maakt dat ik onbewust ga nadenken over het leven. En ondanks dat mijn vader er emotioneel nooit voor me heeft kunnen zijn voel ik vooral dankbaarheid. Dankbaarheid voor wie hij is en wat ik van hem heb mogen leren. Dankzij hem heb ik koeien leren melken, halsters slinteren, kromme spijkers recht maken en kunstmest strooien.
Uiteindelijk heb ik besloten om het boerenbedrijf niet over te nemen. Ik wilde meer vrijheid en mijn eigen pad kunnen bepalen. Op dat pad ben ik ook tegen mijn eigen bewijsdrang aangelopen. Ergens weet ik dat ik me ook wilde bewijzen voor mijn vader. Wilde laten zien wie ik was en wat ik kon. Ik weet dat hij trots op me is en was. Maar gehoord heb ik het nooit van hem. Hij heeft zich nooit kunnen uiten in zijn gevoelens. Ik denk dat de dood van mijn broer hem gevormd heeft tot hoe ik hem altijd gekend heb. Emotioneel gesloten. Voor mijn gevoel bekommerde hij zich meer om de buitenwereld en wat die dacht, dan wat er omging in zijn eigen kinderen.
Maar, zoals ik al schreef, nu overheerst dankbaarheid.
Ik hoop hem nog lang om me heen te zien, ondanks dat ik weet dat hij na deze week niet meer de oude zal zijn.

Bekeken: 896, Reacties: 0

Blog