Blog
De busrit
03-06-2021
Het moet ergens begin '99 zijn geweest dat ik in een bus zat onderweg door het Andesgebergte. De bus zat vol, het was warm en stoffig en de radio stond hard. Het was de tijd van het cassettebandje en volgens mij had de chauffeur een voorliefde voor Rod Stewart. Elke 60 minuten kwam hetzelfde deuntje weer langs. Ik kan sindsdien in ieder geval geen nummer meer van hem horen zonder in gedachten terug te gaan naar die busrit. Ik zat naast een Peruaan die met veel liefde vertelde over zijn land en hetgeen we zagen onderweg. Hij was zelfs trots op de vele kruizen die als gedenkpunt de auto's beneden in het ravijn markeerden. Een jaar later genoot ik met Yvonne van een busreis door Zimbabwe en proefde weer dezelfde trots bij de inwoners. Maar ze waren ook oprecht geïnteresseerd in wie ik was en waar wij vandaan kwamen. De bus zat zelfs nog voller, en naast dat alle stoelen bezet waren zaten er ook nog mensen op het dak en werden er kippen en geiten vervoerd. Niemand klaagde en er werd volop gepraat en eten rondgedeeld. Reizen is onderdeel van het leven en daar hoort sociaal contact bij.
Hoe anders is het nu, hier in Nederland. Vanochtend ging ik voor het eerst dit jaar weer met de bus naar het werk. En wat mij het meest opvalt is dat iedereen vooral zijn best doet om maar geen contact te maken. Alle stoelen zijn opgesteld met twee naast elkaar, maar de stoel naast het gangpad blijft overal angstvallig leeg. En als van alle stoelduo's er eentje bezet is gaat men nog liever staan dan naast elkaar te moeten zitten. Een praatje aanknopen wordt niet bepaald gewaardeerd en het is vooral de stilte die aanwezig is. Wat natuurlijk ook niet helpt is dat iedereen kromgebogen zit over zijn eigen schermpje. Waar is de tijd gebleven van een krant of gewoon naar buiten kijken? En dit alles ligt niet alleen aan Corona. In de pre-Corona tijd was het echt niet anders of beter. Een vriendin van ons is buschauffeur en ze klaagt weleens over al te aanwezige passagiers. Maar volgens mij moeten we ons meer zorgen maken over de anonimiteit van die andere 99%. Of zou het in de rest van de wereld inmiddels ook zo gaan?
Hoe anders is het nu, hier in Nederland. Vanochtend ging ik voor het eerst dit jaar weer met de bus naar het werk. En wat mij het meest opvalt is dat iedereen vooral zijn best doet om maar geen contact te maken. Alle stoelen zijn opgesteld met twee naast elkaar, maar de stoel naast het gangpad blijft overal angstvallig leeg. En als van alle stoelduo's er eentje bezet is gaat men nog liever staan dan naast elkaar te moeten zitten. Een praatje aanknopen wordt niet bepaald gewaardeerd en het is vooral de stilte die aanwezig is. Wat natuurlijk ook niet helpt is dat iedereen kromgebogen zit over zijn eigen schermpje. Waar is de tijd gebleven van een krant of gewoon naar buiten kijken? En dit alles ligt niet alleen aan Corona. In de pre-Corona tijd was het echt niet anders of beter. Een vriendin van ons is buschauffeur en ze klaagt weleens over al te aanwezige passagiers. Maar volgens mij moeten we ons meer zorgen maken over de anonimiteit van die andere 99%. Of zou het in de rest van de wereld inmiddels ook zo gaan?
Bekeken: 696, Reacties: 8
Reacties
reageren
3 juni 2021, 09:17 uur
Dat is waar marcel dat is overal zo als je ergens komt meteen de telefoon in de hand
reageren
3 juni 2021, 09:22 uur
Nina
Marcel, jij verwoordt het zó goed! Ik ben ook ven een spontaan praatje, een grapje of gewoon zomaar een complimentje uitdelen. En ik blijf dat doen. Het lijkt vaak , dat mensen geen contact meer willen, naar op het moment dat je oprecht geïnteresseerd bent in de ander of je glimlacht, dan zie je direct effect. Je krijgt een glimlach terug if er wordt wel even gekletst. Probeer het maar eens...
reageren
3 juni 2021, 09:52 uur
Yvonne
Mooie reisherinneringen! Inderdaad, laatst zat ik als enige in een wachtkamer met 8 personen die niet op haar mobiel zat, hoewel ik zeker niet heilig ben hoor... Rare tijden, mobiel lijkt soms wel een uitvlucht uit menselijk contact. Terwijl het aan de andere kant mensen samenbrengt.
reageren
4 juni 2021, 15:17 uur
Simone Spuij
Denk dat het de laatste tijd steeds erger wordt. Merk het ook met de hond uitlaten ze lopen stoïcijns langs je heen en wanneer ik dan maar goedendag zeg kijken sommige je aan alsof je van de maan afkom. Volgens mij is dit in India. Mexico en Peru zeker niet zo want daar zijn de mensen veel socialer. Hier is het echt ieder voor zich en God voor ons allen.
reageren
4 juni 2021, 17:40 uur
Karin
Het leuke aan reizen is toch juist het vluchtige contact? Nu idd schermpje staren... geef meteen toe, wanneer contact niet mogelijk is, komt ook mijn scherm te voorschijn.
reageren
5 juni 2021, 12:25 uur
John
Niets zo a-sociaal als social media.
reageren
14 juni 2021, 21:56 uur
Patries
Lijkt me geweldig wanneer er iemand in zou stappen met geiten en kippen 🤣 ik denk dat de eerste klacht al gemeld zou zijn wanneer ik vertrek. De leukste rit is nog altijd met muziek, of met carnaval of een keer met iemand die een harmonica bij had, ze kon er niets van maar zong uit volle borst mee en ik ook. Geweldig. Dat zijn de leuke momenten. Verder inderdaad zit iedereen gebukt over zijn scherm, doppen in de oren of al bellend waarvan ik laatst een gesprek zo goed kon mee luisteren en heel de bus trouwens en er werd afgesloten met ik hou van jou schatje en nog steeds heb ik zo'n spijt dat ik niet terug heb geroepen : wij ook van jou!
Maar jammer dat vriendelijkheid, betrokkenheid, een praatje zo uitzonderlijk zijn en het asociale zo aanwezig is.
Maar jammer dat vriendelijkheid, betrokkenheid, een praatje zo uitzonderlijk zijn en het asociale zo aanwezig is.
reageren
10 juli 2021, 12:15 uur
Rikie
waar is de goede oude tijd wat betreft het contact. wandelen, fietsend altijd het mobieltje
reageren