Blog
Murphy
28-11-2020
Ik heb altijd mijn eigen uitleg gehad van de wet van Murphy. Hoe duurder de vloerbedekking, hoe groter de kans dat een boterham met de pindakaas naar onder op de grond valt. Niet dat ik er in geloof, maar soms is het gewoon fijn om iets te verklaren wat niet te verklaren valt. Toeval klinkt ook maar simpel.
Vandaag vroeg ik me af of er ook een tegenhanger is van deze wet. Had die Murphy niet een verre achterneef of zo die er anders over dacht?
En waarom kom ik hier nu op?
Het zit zo: gisteren heb ik mijn nieuwe rolstoel thuis gekregen. Via de gemeente, dus geen eigendom, maar gewoon in bruikleen. Spiksplinternieuw, lichtmetalen velgen, cruise control, verwarmde buitenspiegels, noem maar op. Maar dan in rolstoelvorm. Dus geen franje, gewoon een zwarte zonder toeters en bellen. Mijn oude rolstoel is aan het eind van zijn latijn dus het werd ook wel tijd. En aangezien de voorwaarden vanuit de gemeente deze keer beter waren toch maar eentje via hen aangevraagd. Blijft toch een investering van bijna 4000 euro. Ik heb diverse auto's gehad die samen nog minder kostten....
Vanmorgen ging ik met mijn oude rolstoel op pad om brood te halen. Effe vlug op en neer dacht ik. Zou ik daarna mijn nieuwe rolstoel aan gaan passen zodat mijn handbike er ook op past. Het liep helaas een beetje anders. Op de rotonde midden in mijn dorp zag een auto mij over het hoofd en ramde me van opzij. Gevolg: rolstoel op z'n kant met mij er in. Beide wielen ontzet, mijn handbike scheel en overal krassen. Gelukkig viel mijn eigen schade mee. Op een schaafwondje na had ik niks. Natuurlijk schrik je als je een auto zo dichtbij ziet komen. En eenmaal op de grond heb ik toch weer de bestuurder eerst verrot gescholden. Iets van primaire reactie ben ik bang. Toen ik zag wie de bestuurder was had ik echter al gelijk spijt. Het bleek een bekende oude dame uit het dorp te zijn. De liefde zelf. Ik ken haar, ze was zelf nog heftiger geschrokken dan ikzelf. Ik kreeg, toen ik weer overeind stond, dan ook eerst een dikke knuffel, voor we verder konden praten. Het viel, op materiële schade na, allemaal mee dus omstanders gingen ook weer verder. Ik kon zelfs met moeite nog fietsen, alhoewel ik behoorlijk op en neer ging door de kromme wielen. Toen na vijf minuten ook mijn band nog klapte was het echt einde verhaal.
En dan merk je pas hoe afhankelijk je bent van een rolstoel als je niet kunt lopen. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn nieuwe rolstoel niet had staan. Of dat dit een dag eerder was gebeurd.
Toeval bestaat niet zou de achterneef van Murphy gezegd hebben...
Vandaag vroeg ik me af of er ook een tegenhanger is van deze wet. Had die Murphy niet een verre achterneef of zo die er anders over dacht?
En waarom kom ik hier nu op?
Het zit zo: gisteren heb ik mijn nieuwe rolstoel thuis gekregen. Via de gemeente, dus geen eigendom, maar gewoon in bruikleen. Spiksplinternieuw, lichtmetalen velgen, cruise control, verwarmde buitenspiegels, noem maar op. Maar dan in rolstoelvorm. Dus geen franje, gewoon een zwarte zonder toeters en bellen. Mijn oude rolstoel is aan het eind van zijn latijn dus het werd ook wel tijd. En aangezien de voorwaarden vanuit de gemeente deze keer beter waren toch maar eentje via hen aangevraagd. Blijft toch een investering van bijna 4000 euro. Ik heb diverse auto's gehad die samen nog minder kostten....
Vanmorgen ging ik met mijn oude rolstoel op pad om brood te halen. Effe vlug op en neer dacht ik. Zou ik daarna mijn nieuwe rolstoel aan gaan passen zodat mijn handbike er ook op past. Het liep helaas een beetje anders. Op de rotonde midden in mijn dorp zag een auto mij over het hoofd en ramde me van opzij. Gevolg: rolstoel op z'n kant met mij er in. Beide wielen ontzet, mijn handbike scheel en overal krassen. Gelukkig viel mijn eigen schade mee. Op een schaafwondje na had ik niks. Natuurlijk schrik je als je een auto zo dichtbij ziet komen. En eenmaal op de grond heb ik toch weer de bestuurder eerst verrot gescholden. Iets van primaire reactie ben ik bang. Toen ik zag wie de bestuurder was had ik echter al gelijk spijt. Het bleek een bekende oude dame uit het dorp te zijn. De liefde zelf. Ik ken haar, ze was zelf nog heftiger geschrokken dan ikzelf. Ik kreeg, toen ik weer overeind stond, dan ook eerst een dikke knuffel, voor we verder konden praten. Het viel, op materiële schade na, allemaal mee dus omstanders gingen ook weer verder. Ik kon zelfs met moeite nog fietsen, alhoewel ik behoorlijk op en neer ging door de kromme wielen. Toen na vijf minuten ook mijn band nog klapte was het echt einde verhaal.
En dan merk je pas hoe afhankelijk je bent van een rolstoel als je niet kunt lopen. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn nieuwe rolstoel niet had staan. Of dat dit een dag eerder was gebeurd.
Toeval bestaat niet zou de achterneef van Murphy gezegd hebben...
Bekeken: 633, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst