Blog
De bergen in
14-09-2020
Soms moet het gewoon zo zijn. Ik ben gisteren met Yvonne en Noimin voor een week naar Oostenrijk gegaan. Zonder corona was ik hier echter niet geweest.
Dat zit zo: eigenlijk had ik afgelopen week met zes mannen afgereisd naar de Mont Ventoux. Een week voor vertrek gooide corona echter roet in het eten. Elke dag keken we vol spanning naar de kaart van Frankrijk die steeds roder kleurde. Tot het moment dat de Vaucluse ook rood werd. En ergens was ik er al op voorbereid. Ik had ons verblijf expres nog niet betaald, zodat we daar geen gezeik mee kregen om ons geld terug te krijgen. Maar wat had ik er de pest in toen het niet doorging. Ik had extra veel kilometers gemaakt met mijn handbike en zelfs getraind op de weinige bergjes die Nederland rijk is. Het viel me daarbij op dat het klimmen me best vlot afging. Ik heb zelfs nog enkele wielrenners ingehaald bij het omhoog fietsen. Het waren niet de meest afgetrainde sporters, maar toch. En ook het dalen ging goed. Nooit geweten dat ik met mijn rolstoel de 48 kilometer per uur kon halen!
Maar dat alles was dus voor niets geweest. Omdat ik best in de put zat na het afblazen van onze reis kwam Noimin met een voorstel. Hij vroeg aan Yvonne of ik het leuk zou vinden om een weekje mee naar Oostenrijk te gaan. Ik heb daar serieus effe over na moeten denken. Had ik wel zin in een surrogaat vakantie? Maar na anderhalve dag heb ik toch ja gezegd.
En nu ben ik 24 uur hier en ik vind het heerlijk. Der omgeving is prachtig, het hotel is erg goed ingericht op rolstoelers (daar had Noimin speciaal op gezocht) en we kunnen heerlijk niks doen deze week. Het hotel heeft een zwembad, een saunacomplex en een tennisbaan. Die laatste kan ik niks mee, maar wel leuk voor anderen...
Vanochtend vertrokken we richting een bergmeer, verderop in het Kaunertal. Ik op mijn handbike en Yvonne en Noimin op de mountainbike. Het was heerlijk om zo tussen de bergen te fietsen. Ik waande me als God in Oostenrijk. Omdat ik altijd al heb gehouden van tempo maken reed ik steeds een stukje vooruit om dan weer te wachten tot ze bij waren om ze vervolgens weer hard voorbij te fietsen. Maar na een kilometer of acht merkte ik dat de klim te steil werd. Hoe ik ook mijn best deed, mijn voorwiel spinde steeds meer over het asfalt. Tot het me niet meer lukte om vooruit te komen en ik tot stilstand kwam. Ik moest zelfs goed opletten of ik gleed achteruit de weg weer af.
Daarop hebben we besloten om maar terug te keren. En terwijl ik naar beneden zeilde (50 aangetikt!) realiseerde ik me dat het misschien maar goed is dat ik niet naar Frankrijk ben gegaan. De Mont Ventoux is overal zo steil als dat stukje dat me vandaag de das om deed. Hoe teleurgesteld zou ik dan zijn geweest?
Dat zit zo: eigenlijk had ik afgelopen week met zes mannen afgereisd naar de Mont Ventoux. Een week voor vertrek gooide corona echter roet in het eten. Elke dag keken we vol spanning naar de kaart van Frankrijk die steeds roder kleurde. Tot het moment dat de Vaucluse ook rood werd. En ergens was ik er al op voorbereid. Ik had ons verblijf expres nog niet betaald, zodat we daar geen gezeik mee kregen om ons geld terug te krijgen. Maar wat had ik er de pest in toen het niet doorging. Ik had extra veel kilometers gemaakt met mijn handbike en zelfs getraind op de weinige bergjes die Nederland rijk is. Het viel me daarbij op dat het klimmen me best vlot afging. Ik heb zelfs nog enkele wielrenners ingehaald bij het omhoog fietsen. Het waren niet de meest afgetrainde sporters, maar toch. En ook het dalen ging goed. Nooit geweten dat ik met mijn rolstoel de 48 kilometer per uur kon halen!
Maar dat alles was dus voor niets geweest. Omdat ik best in de put zat na het afblazen van onze reis kwam Noimin met een voorstel. Hij vroeg aan Yvonne of ik het leuk zou vinden om een weekje mee naar Oostenrijk te gaan. Ik heb daar serieus effe over na moeten denken. Had ik wel zin in een surrogaat vakantie? Maar na anderhalve dag heb ik toch ja gezegd.
En nu ben ik 24 uur hier en ik vind het heerlijk. Der omgeving is prachtig, het hotel is erg goed ingericht op rolstoelers (daar had Noimin speciaal op gezocht) en we kunnen heerlijk niks doen deze week. Het hotel heeft een zwembad, een saunacomplex en een tennisbaan. Die laatste kan ik niks mee, maar wel leuk voor anderen...
Vanochtend vertrokken we richting een bergmeer, verderop in het Kaunertal. Ik op mijn handbike en Yvonne en Noimin op de mountainbike. Het was heerlijk om zo tussen de bergen te fietsen. Ik waande me als God in Oostenrijk. Omdat ik altijd al heb gehouden van tempo maken reed ik steeds een stukje vooruit om dan weer te wachten tot ze bij waren om ze vervolgens weer hard voorbij te fietsen. Maar na een kilometer of acht merkte ik dat de klim te steil werd. Hoe ik ook mijn best deed, mijn voorwiel spinde steeds meer over het asfalt. Tot het me niet meer lukte om vooruit te komen en ik tot stilstand kwam. Ik moest zelfs goed opletten of ik gleed achteruit de weg weer af.
Daarop hebben we besloten om maar terug te keren. En terwijl ik naar beneden zeilde (50 aangetikt!) realiseerde ik me dat het misschien maar goed is dat ik niet naar Frankrijk ben gegaan. De Mont Ventoux is overal zo steil als dat stukje dat me vandaag de das om deed. Hoe teleurgesteld zou ik dan zijn geweest?
Bekeken: 621, Reacties: 0
Reacties
reageren
Nog geen reacties geplaatst